De klokken luiden weer!
Toen de monniken vertrokken, nam de directe omgeving van Sion afscheid van een vertrouwd gebruik. Iets wat onlosmakelijk verbonden leek te zijn met het leven in de buurt van een klooster, verdween. Het luiden van de klokken, door de dag heen. Het gaf vorm en structuur. Niet alleen voor het klooster zelf, maar ook voor de omgeving. En in 2015 gebeurde dat ondenkbare: de monniken verlieten Sion. De toekomst onzeker. Zou het gebouw een schaduw worden, een lege herinnering aan betere tijden? Iets wat nooit meer hetzelfde ritme en warmte van het getijdengebed zou dragen?
In september 2018 is een aantal twintigers neergestreken in de oude Abdij, waaronder ik. Inmiddels is het klooster omgedoopt tot Nieuw Sion. Wij wonen er nu een paar maanden of langer en zijn op zoek naar rust en stilte. Na een tijdje hier gewoond te hebben, vingen we een geluid op uit de omgeving. Een vraag naar het vertrouwde signaal van de klokken. Dus zetten wij trots de traditie voort. Het luiden van de klokken gaat door en het ritme wordt weer opgepakt.
Iets wat voor de omgeving zo vertrouwd was, hervindt nu met ons als tijdelijke bewoners, een nieuwe vorm. Iedere dag worden nu steevast viermaal de klokken geluid. Daarmee zijn de ijkpunten van rust en gebed terug. In het begin is het nog wel een beetje zoeken. Want hoe lang en hoe hard luid je zo’n klok eigenlijk? Weet iemand die dit leest eigenlijk? Geef anders door. Maar de omgeving kan gerust zijn in het idee dat de getijden door worden gebeden op Sion. En dat wij de omgeving regelmatig meenemen in ons gebed. Een nieuwe traditie, een volgende generatie, maar een gebed dat door de eeuwen blijft weerklinken.
Tim Tilleman woont sinds oktober 2018 in het Jongerenklooster